Wspomnienie niedoszłej gimnazjalistki.  

Piętnaście miałam lat,
gimnazjum przede mna i...
rozleciał się mój Świat,
o świcie prysnęły sny.
Milczały w szkołach dzwonki,
korytarz pusty był,
jęcząco wyły syreny,
Warszawę spowił dym.

Piętnaście lat dziecięcych,
gdy nagły uderzył grom
i stałam się dorosła,
a wokół płonął mój dom.
Rozdarła żelazna żagiew
pokój dzieciństwa, lecz płacz...
Nie teraz, jeszcze nie teraz...
Uciekaj!
Przez balkon, skacz!

66 lat minęło,
to chyba nie mogło być.
Nie dane mi było umierać,
ale nie dane i żyć.

Po co wam młodym słuchać,
o smutku tamtego lata,
Bóg niech wasz pokój dziecięcy
zachowa do końca świata.

adres tej wiadomości: www.bemowa.pl/news.php?id=154