Czterdzieści milionów dusz, 28 mln z pełnią praw obywatelskich to siła. Statystycznie na 1 ha Polski przypada ponad 1 człowiek, toż to do ogarnięcia. Trochę większa działka przyzagrodowa. Wyżywi i jeszcze da rekreacje.
Spójrzmy na pola, lasy, czyste niebo, wszak ten kraj miodem i mlekiem brzemienny.
Kiedyś, kiedy rozrywany był dla jego bogactw przez sąsiadów, broniliśmy go jak lwy.
Jak to? To nasze! My tu będziemy budować drogi, mosty, szklane domy i maszyny przyszłości. Stać nas na to, tylko oddajcie nam wolność, resztę sami zrobimy.
Ano mija już 64 lata jak ucichły surmy bojowe, z tego 20-cia ostatnich nadzwyczajnie pomyślnych, lecz coś chyba nie tak, coś jakby otępienie na dobra, które nam zostały przywrócone. Owszem, organizują dla nas jakieĹ igrzyska, poklepują po plecach, gratulują, że tacyśmy cierpliwi, rozsądni, że większość myśli i działa zgodnie z czyimiś załoźeniami - a w nas tęsknica jakowaś.
JakĹźe to? Wszystko moĹźna by w taki czas zrealizować, ale rzeczywistość skrzeczy - na co czekamy?
Gdzie plany projekty, wizje przeobraĹźone w czyny. Dlaczego Oni biją pian zamiast wytyczać przestrzeń w stulecie na które oczekiwały pokolenia. Euklides, Archimedes, Kopernik, Newton, Mendelejew, Einstein, Max Planck, czy ten uwikłany tragicznie w hitleryzm von Braun, ktĂłremu JF Kennedy wizjonersko umoĹźliwił zrealizować marzenie Ciołkowskiego.
Kiedy opuszczany cztery ściany naszych mieszkań, domów stajemy się szarym zmęczonym zmotoryzowanym tłumem goniącym za kolejnym interesem. Rozryte ulice, monotonne ściany blokowisk, biurowisk, targowisk. Miasto oklejone reklamami o rozmiarach boisk tenisowych. Na nich ludzie olbrzymy z twarzami rozpływającymi się w uśmiechu, który na nas nie działa. Jeszcze bardziej malejemy, szarzejemy nikniemy w bezimiennej ciżbie. Zdumiewa ta krzątanina swoją jałowością. On ma, ty masz, ja mam i wciąż nie to, lub za mało.
Czas biegnie. Minie kolejne 20 lat spokoju, a my je zmarnujemy. Nie indywidualnie, ale jako naród o określonej kulturze i ambicjach. Otwarty na innych, ale ambitny i pretendujący do wyższych poziomów emocji niż oferuje galeria Mokotów, Cinema City, czy Euro 2012.
Jedną z takich wyższych emocji jest entuzjazm. Twórczy entuzjazm przekraczający nasze ja. Wybiegający naprzeciw innym, z którymi tworzymy historyczną społeczność. Metafizyka tej społeczności wykracza poza obszar więzi lokalnych, ba przekracza z łatwością granice państw, porywa tych jeszcze innych, z którymi nie zawsze potrafiliśmy budować wspólne idee. 
Pamiętacie spotkania z Janem Pawłem drugim.

Kiedy zdamy sobie sprawę, jak blisko stąd do wieczności (czyż odejście Zbigniewa Zapasiewicza nie dotknęło każdego z nas ), a jak wiele mimo to możemy zdziałać – zaiste, będzie to punkt podparcia, który góry przeniesie. I nie kiedyś tam, ale teraz. Czas nagli.
Jakże głupio, na tle wielkich osiągnięć myśli ludzkiej przełożonej na kształtowanie materii zgodnie z niezmiennymi prawami fizyki, brzmią spory magistrów nauk nieścisłych zwanych popularnie politykami. Gdyby spojrzeli na siebie z boku, wyszli poza układ odniesień ( partyjnych oczywiście ) w którym tkwią, przestaliby być śmieszni - dostrzegliby nas, gotowych do podjęcia wielkich dzieł, z którymi chcemy wejść do Europy nie na klęczkach, ale z entuzjazmem. Bo Europa ma już prawie wszystko oprócz tego jednego. I właśnie Polska powinna wnieść go do Europy. To jest nasza racja stanu na drugie tysiąclecie państwa polskiego i trzecie tysiąclecie nowej ery.